پیمان ششم: همیشه رفتار دیگران را نقد کنیم و نه فقط انتقاد؛ نقد یعنی گفتن خوبی ها و بدی ها یا بهتر بگوییم، نقاط مثبت و منفی در کنار هم! اما انتقاد یعنی گفتن ایرادها و اشکالات. فکر می کنم بسیاری از مردم نقد را می پذیرند، اما انتقاد را هرگز! به نظر می‌رسد، هدف نقد بیش تر سازندگی باشد و هدف انتقاد بیش تر تخریب. متاسفانه این تصور بسیاری از مردم ماست.
پس بهتر است، ابتدا خوبی‌های افراد پر رنگ مطرح شود و سپس با ادب و احترام ایرادهای جزئی آنان را نیز کم رنگ تر گوشزد کنیم. بدون شک این روش از سوی مردم بیش تر پذیرفته خواهد شد.
*****
پیمان هفتم: خیلی مراقب گفتار و رفتار خود باشیم و بدانیم؛ بعضی رفتارها، در بعضی زمان ها و مکان ها درست و در بعضی مکان ها و زمان های دیگر نادرست است. مثلا یک جمله در حضور دوستان هم سن و سال ممکن است، بد به نظر نرسد؛ اما همین جمله در حضور افراد خانواده زشت باشد و باعث شرمندگی ما شود.
به قول معروف: " هر سخن جایی و هر نکته مکانی دارد! "
*****
پیمان هشتم: بکوشیم هیچ وقت ناراحت و عصبانی نشویم؛ واگر عصبانی شدیم، به یاد داشته باشیم، انسان عصبانی هیچ گاه یک تصمیم منطقی نمی گیرد و رفتار عقلانی از خود نشان نمی دهد.
پس ما که یک انسانیم، باید ابتدا از چاله و گودال عصبانیت بیرون بیاییم و بعد با آرامش در کنار اطرافیان به سخن گفتن و انجام کارها بپردازیم.
برای بیرون آمدن از چاه عصبانیت، می توانیم چند بار ذکری را تکرار کنیم، مثل صلوات ، الله اکبر ، لااله الاالله ، … و برای کاستن از شدت ناراحتی با صدای بلند شروع کنیم، تا کم کم با کاهش عصبانیت، صدایمان را پایین بیاوریم، تا جایی که آرام شویم و بعد خدا را شکر کنیم که تصمیم عجولانه نگرفتیم و کار غیر منطقی انجام ندادیم. ان شاﺀالله هیچ وقت از تصمیم و کار هنگام عصبانیت، پشیمان نشویم و بتوانیم بر خود مسلط شویم، آن گاه به کار و زندگی خود برسیم.
