آسمانی شدن امین، عسل بابا

 

 

روز جمعه 1399.1.29 پسرم امین، بر اثر خونریزی مغزی آسمانی شد و ما را تنها گذاشت. خداوند امانتی را که داده بود پس گرفت. خدایا خودت صبر بده. روحش شاد و یادش گرامی!

وسیله ی قرضی

     بنده بارها و بارها ابزار و وسایل خود را به بستگان، دوستان و همسایگان امانت و قرض داده ام و بعضی از آن ها دیگر بازنگشته اند و هنگامی که سراغ آن را از قرض گیرنده گرفته ایم، ایشان فرموده اند که ما خودمان این وسیله را داریم و نیاز به قرض گرفتن نداریم!

     هماندم تصمیم گرفته ام که هنگام مراجعه ی فرد مزبور برای قرض گرفتن ابزار، کلام گهربارشان را به یادشان بیاورم؛ اما شرمندگی ایشان را نتوانسته ام ببینم و باز وسیله ای دیگر را فرستاده ام که دیگر به منزل باز نگشته است!

     ابزار ها و وسایلی که از من به امانت رفته و باز نگشته اند: « تیشه ی بنایی، چکش، انبردست، کمان اره آهنبُر، پیچ گوشتی دو سو و چهارسو (فراوان)، سِری آچار آلِن شش پَر، آچار فرانسه ی بزرگ (50 سانتی متری)، فازمتر (جنس عالی) و ... . »

     دوستی داشتیم که چهارپایه ی یک و نیم متری فلزی مان را به امانت گرفته بود و هنگامی که ما بدان نیاز داشتیم، فرموده بودند که ما برای رفتن به انباری بالای حمام به چهار پایه نیاز داریم. پس از انجام کارتان خیلی زود آن را برگردانید!!

     اما هنگامی که به ابزاری نیاز داشتیم، از ترس خرابی وسیله و شرمندگی در برابر صاحب وسیله، تصمیم به خرید ابزار می گرفتیم و قید قرض کردن را می زدیم. یکی دو بار ابزار نیمه سوز همکاران را امانت گرفتیم و با وجود آزمایش در برابر خودشان، هنگام تحویل دادن متهم به خراب کردن وسیله شدیم و تا قیام قیامت شرمنده ی ایشان هستیم!

     یک بار هم ماشین عزیزی را قرض گرفتیم و به شهرستان رفتیم. پس از سه چهار روز به خانه برگشتیم و ماشین را برای تحویل به صاحبش آماده کردیم و نزدیک منزلشان، گفتیم خوب است باک را پر از بنزین کنیم. چشمتان روز بد نبیند! بعد از بنزین زدن در مسیر خانه ی صاحب ماشین، ناگهان ماشین خاموش شد و دیگر روشن نشد! بالاخره مجبور شدیم، صاحبش را خبر کنیم و با وجود برخورد عالی ایشان، چند سال است که هنگام برخورد با ایشان گویی بر تن ما کیسه ی کنفی خیس می کشند و بسیار ناراحت و شرمنده می شویم.

     « تا می توانید ابزار، وسیله یا ماشین شخص دیگری را قرض نگیرید! تحمل سختی کار بهتر از تحمل شرمندگی در برابر صاحب وسیله است! »

میهن ِ آباد! (2)

     پیمان سیم: همیشه نسبت به همه ی مردم و همه چیز امانتدار باشیم. امانت فقط پول یا چیزهایی مثل آن نیست. گاهی سخن و یا ماجرایی را باید برای حفظ آبروی انسانی، تا ابد نزد خود به امانت نگاه داریم. فراموش نکنیم، هر انسانی تعداد انگشت شماری دوست یکرنگ دارد و اگر از مطلبی آگاه شد، دوستان نزدیکش را در جریان خواهد گذاشت و این امانت و راز آشکار شده و ما را شرمنده خواهد کرد.

*****

     پیمان چهارم: لبخند ارزان ترین و در عین حال ارزشمند ترین هدیه ای است که می توان به دیگران، چه دوست، چه فامیل و چه غریبه بخشید. یادمان باشد، مشکلات ما به دیگران ربطی ندارد و اطرافیان ما تقصیری ندارند که ما را عبوس، گرفته و اخمو ببینند. در صورت نیاز می توانیم از آنان کمک بگیریم، اما نه با چهره ای گرفته و ناراحت. چهره ی ما گلی است که شکفته اش بسیار زیباتر از غنچه ی آن است.

*****

     پیمان پنجم: یک انسان سال ها تلاش می کند، تا برای خودش شخصیتی بسازد؛ که نزد دیگران با آن ویژگی های شخصیتی شناخته شود. حال اگر نادانسته اشتباهی کوچک یا بزرگ انجام داد، نباید تمام شخصیت فرد را زیر سوال برد و تنها می توان اشتباه فرد را مواخذه کرد و به خاطر یک اشتباه نباید تمام کارها و رفتار و شخصیت فرد را مورد سرزنش قرار داد. هیچ گاه انسان با یک اشتباه از انسانیت دور نخواهد شد و یک حرکت، گفتار یا رفتار به هیچ روی نماینده ی شخصیت و منش یک انسان نیست.