ماه رمضان شد مِی و مِیخانه بر افتاد


عشق و طَرَب و باده به وقت سَحَر افتاد


 افطار به مِی، کرد بَرَم پیر خرابات


گفتم که تو را روزه به برگ و ثَمَر افتاد


  با باده وضو گیر که در مذهب رِندان


در حضرت حق، این عَمَلَت باروَر افتاد ...!


     باز هم بوی سحر و افطار، باز هم عطر عاشقی در دل شب های قدر، باز هم نمازهای جماعت در کنار روزه دارانی که از عمق جان؛ زبان، دهان، چشم، گوش و بلکه جان خویش را از مبطلات (باطل کننده ها) دور نگاه داشته اند. 

     خدایا به حق بندگان مُقَرّب درگاهت و به حق آنان که دوستشان می داری؛ آن چه بزرگان و اولیا از بهترین ها در این ماه از درگاهت طلب می کنند، به هموطنان عزیزم و دیگر مسلمانان و حق پرستان جهان عطا فرما. آمین رب العالمین!