ایمان و اعتقاد درست، سراغ دارید؟

 

عزیزان این روزها داشتن اعتقاد و ایمان درست به خداوند و پیامبر اسلام (ص) و ائمۀ معصومین (ع) از کالاهای کمیاب شده است.

 

متاسفانه بسیاری از افراد مذهبی‌نما و روحانی‌نما ـ به مذهبیون واقعی و روحانیون واقعی جسارت نمی‌کنم ـ با رفتارهای دنیاطلبانه و دم از دین زدن و از سفرۀ دین نان خوردن، آشکارا به دین و مذهب ضربه می‌زنند.

 

در این میان عده‌ای نادانسته به این کار می‌پردازند که باید در محضر وجدان خویش و نیز در پیشگاه الهی باید پاسخگو باشند.

 

و عده‌ای هم با قصد و غرض و احیانا مرض، این آسیب را به دین و اعتقادات مردم می‌زنند تا برای خود در دنیا کلاهی دست و پا کنند یا از یاران شیطانند و باید برای ارباب‌شان انجام وظیفه کنند.

 

از خداوند بزرگ می‌خواهیم شر این گروه‌های فاسد و ضد دین را به خودشان بازگرداند و دل‌های همۀ ما را به نور ایمان روشن و منور بگرداند. آمین.

 

در این میان شدت هجمه و حمله در گروه‌های اجتماعی، به ویژه آن بخش‌هایی که نوجوانان و جوانان‌مان در آنها بیشترین اعضا را تشکیل می‌دهند؛ شدیدتر و قویتر است.

 

دشمنان خدا و مردم با برنامه‌ریزی و سرمایه گذاری فراوان جوانان را با عناونینی چون ملیت، انسانیت، عقاید و مکاتب و فرقه‌های انحرافی که هیچ پایه و اساسی ندارند و تنها در حد چند آداب ساده و نکتۀ اخلاقی خلاصه می‌شوند، فریب داده و برای انزجار و تنفر جوانان از دین مبین اسلام، رفتارهای نادرست برخی از بزرگان سیاسی و شخصیت‌های کشوری را نمونه می‌آورند.

 

طبیعی است در دنیایی که مطالعه هیچ نقشی در زندگی امروز جوانان ندارد، توقع حفظ اعتقادات درست و نلغزیدن در این سراشیب هولناک بسیار دشوار است و همتی بزرگ می‌طلبد که کمتر در آنها می توان از آن نشانی یافت.

 

چند روز پیش با یکی از این جوانان صحبت می‌کردم که منبع و مبدا افکار و اعتقاداتش چند کانال تلگرامی و شبکۀ اجتماعی بود و به قول خودش می‌خواست مرا از راه اشتباه بیرون بیاورد و هدایت کند.

 

وقتی منظور دشمنان از برخی مطالب را که در واقع برای تحقیر جوانان ایرانی و از بین بردن خودباوری آنان تهیه شده بود، برایش روشن کردم؛ متوجه شد و به اشتباهش پی برد و آن کانال خاص را بلاک و حذف کرد.

 

اما این کانال‌ها و شبکه‌ها آنقدر زیادند که به سادگی نمی‌شود آنان را حذف کرد؛ بلکه باید در برابر آنها؛ مطالب درست و اساسی و پایه‌ای را در اختیار جوانان نهاد تا با تامل و تفکر بتوانند درست را از نادرست تشخیص دهند و راه را از بیراهه بازشناسند.

 

همچنین تلاش در جهت نشان دادن رفتار اسلامی، انسانی می‌تواند به این توطئۀ دشمنان آسیب جدی وارد کند که (دین با پیشرفت و زندگی آرام و خوب مردم موافق نیست!!)

یا این مورد که (دین با انسانیت و رفتارهای انسانی و اخلاقی ما هیچ مناسبت و همراهی ندارد!!)

و ... .

 

این موارد بخش‌هایی کوچک از هزاران موردی است که امروز نقشۀ شوم دشمنان است و آنان برای رسیدن به اهدافشان ـ یعنی دور کردن جوانان پاک‌طینت از دین مبین اسلام و خداوند یکتا ـ به دین و مذهب خواهند تاخت و به این سادگی‌ها از میدان به در نخواهند رفت.

 

اما ما می‌دانیم که دین به زندگی دنیای مردم نیز اهمیت می‌دهد و این همه احکام و قواعد و مقررات در قرآن کریم و روایات پیامبر اکرم (ص) و اهل بیت (ع) نشان از همین نکته دارد.

 

صفحات زندگی پیامبر اکرم (ص) و ائمۀ معصومین (ع) سرشار از نکات و مسائلی است که ارزش و اهمیت این دنیا و جهان آخرت را در دیدگاه ایشان مشخص می کند و نشان می‌دهد که خداوند ضمن برتر شمردن زندگی ابدی در آخرت، تمام امکانات را برای بهره گیری و استفاده در دنیا در اختیار بندگان قرار داده است.

 

آنچه که مهم است رعایت حقوق دیگران در دنیا است (حق الناس) و خداوند تنها سفارش کرده که به حق خود قانع باشید و به حق دیگران تجاوز نکنید که زندگی پس از مرگ ابدی و مهم تر است.

 

امیدواریم که با تلاش، مطالعه و الگو گرفتن از زندگی بزرگان دین و کشور که واقعا و حقیقتا نمونه‌های رفتار و اخلاق انسانی را عینیت بخشیده و برای ما روشن و مشخص کرده‌اند؛ بتوانیم بندگانی خوب، دانا و بصیر برای خدای مهربان‌مان باشیم.

 

 

 

دنیا یا آخرت؟

همراهان گرامی درود؛

     دوستان در تعالیم دینی ما آمده است که دل به دنیا نبندید، زیرا در این دنیای فانی ماندنی نیستید و این جهان حکم کاروانسرایی را دارد که پس از مدت کوتاهی باید از این جا کوچ کنید و به منزل اصلی خود در آخرت بروید!

     اما هیچ گاه نگفته اند که از نعمت های دنیا استفاده نکنید! در این باره جمله ی زیبایی را به این مضمون شنیده ام: « بکوشید، دنیا در دست شما باشد نه در دلتان! » اگر در دستتان باشد، می توانید از آن برای آسایش و راحتی خود، خانواده، بستگان، اطرافیان و دیگران استفاده کنید! اما اگر دنیا در دلتان باشد، به آن دلبسته می شوید و در عین داشتن مال و ثروت، ابدا توان خرج کردنش را برای خود یا دیگران نخواهید داشت!

     شاهد این مدعا زندگی ائمه ی معصومین (ع) است. آن بزرگواران تلاش می کردند امکانات مناسبی را برای خانواده ی خود مهیا کنند و اگر خود استفاده نمی کردند، به جهت بینش و درک بالای آنان بود که می خواستند با مردم ضعیف همسان و همدرد باشند و با این که مال و ثروت دنیا در اختیار ایشان بود؛ اما آن را به نیازمندان می بخشیدند و خود از آن به اندازه ی لازم استفاده می کردند. امید که ما نیز دلبسته و وابسته ی دنیا نشویم و از راه راست منحرف نشویم. چنین باد!

ثروت ِ خوب یا بد؟!

     همگی ما از دوران کودکی تا به امروز شنیده و خوانده ایم که به جای دل بستن به دنیا و نعمت هایش، باید به فکر آخرت و بنای خانه ای آباد در آنجا باشیم، زیرا این دنیا مانند کاروانسرایی است که ما چون مسافری چند روز در آن مهمانیم و خانه ی ابدی ما در آخرت است و به زودی به آن سو حرکت خواهیم کرد.

     اما در آموزه های دینی ما و گفتار و کردار بزرگان دین، از دنیا به تنهایی بدگویی نشده است؛ بلکه « دل بستن به دنیا و آلوده شدن به آن » است که نهی شده است. یعنی دنیا نباید معشوقه ی ما باشد و بس! اما اگر از دنیا و نعمت هایش استفاده کنیم تا زندگی راحتی داشته باشیم، هیچ مشکلی پیش نمی آید.

     یعنی اگر دنیا در دستان ما باشد و در دل ما جایی نداشته باشد، می توانیم از آن برای بهبود زندگی دنیایی خود و دیگران بهره ببریم و خانه ی آخرت خود را نیز آباد کنیم و توشه ای پربار برای این سفر آماده کنیم.

     نگاهی به زندگی بزرگان دین و ائمه ی معصومین (ع) نشان می دهد که آن ها با تلاش زندگی راحتی برای خانواده ی خود فراهم کرده بودند و البته دیگران نیز از بذل و بخشش فراوان ایشان بهره ها می بردند. امام علی (ع) بارها نخلستان های بزرگی احداث کرد و به محض به بار نشستن، آن را وقف فقرا و یتیمان نمود.

     این نکات و آموزه ها نشانگر آن است که دنیا به منزله ی مرکز تدارکات و پشتیبانی است و ما باید بکوشیم توشه ای شایسته برای سفر ابدی خود آماده کنیم و ناگفته پیداست که انسان مسافر در کاروانسرا نیز به امکانات فراوانی برای خوراک، پوشاک، مسکن و ... نیاز دارد. اما مسئله ی مهم آن است که در دنیا و نعمت هایش نباید غرق شد و از آخرت غافل ماند و یادمان باشد که راه آخرت از دنیا می گذرد.

مردم و مسئولان...

     آورده اند که: دو نفر کنار دیواری نشسته بودند و گریه می کردند. از یکی از آن ها پرسیدند: چرا گریه می کنی؟ گفت: گرسنه ام. از دومی که بقچه ی نانی زیر بغل داشت، پرسیدند: تو چرا گریه می کنی؟ گفت: من با این گرسنه ابراز همدردی می کنم تا دردش کمتر شود!

     گفتند: اگر از نان هایی که همراه داری؛ تکه ای به این گرسنه بدهی، از گرسنگی نجات می یابد و دیگر گریه نخواهد کرد. صاحب نان ها گفت: از نان خبری نیست! اما اگر بخواهد تا فردا برای دلجویی او گریه خواهم کرد!!

***

     امروز این ماجرا حکایت مردم ما و مسئولان کشور است! مسئولان اگر بخواهیم تا قیام قیامت برای دلجویی ما گریه خواهند کرد، اما به شرط آن که سخنی از نان بر زبان نیاوریم!!

     مسئولان محترم تمام نهج البلاغه به ویژه نامه های امام علی (ع) به فرماندارانش چون مالک اشتر را از حفظ با سه روش ترتیل، تحقیق و صوت مجلسی برایمان می خوانند، اما دریغ از برداشتن یک قدم ناچیز برای حل مشکل مردم...!؟

     اینجا سه حالت ممکن است اتفاق بیفتد:

1. مسئولان به خدا، آخرت و ثواب و عذاب هیچ اعتقادی ندارند!

2. مسئولان یک حواله ی ویژه ی خانوادگی برای ورود به بهشت دارند!

3. مسئولان در روز قیامت به دلیل پایمال کردن حق مردم به شدت(؟!) عذاب می شوند!

     * گزینه ی 2 با عدالت خدا جور در نمی آید و اشتباه است. به نظرم بعضی حضرات به دلیل گزینه ی 1 با گزینه ی 3 روبرو می شوند! اما این حساب و کتاب قیامت است، حال تکلیف این دنیای حضرات چه می شود؟ آیا گرفتار دردسر شدن و عذاب کشیدنشان در این دنیا، رنج و درد ما را جبران می کند...؟ باید عاقل باشیم و عاقلانه رفتار کنیم تا از ما سوء استفاده نکنند!