میهن ِ آباد! (6)

     پیمان پانزدهم: به حریم خصوصی هم دیگر احترام بگذاریم و بدون اجازه وارد نشویم! حریم یعنی جایی که حرمت دارد و حرام است، بدون هماهنگی به آن جا وارد شدن و در آن حضور یافتن.

     این حریم خصوصی می تواند شامل: " خانه، اتاق، دفتر کار، میز، کمد، پوشه، ماشین، کامپیوتر، گوشی و ساعت و … " و تمام نقاط و بخش هایی که صاحب آن راضی نیست، دیگری به آن وارد شود یا از مطالب آن آگاهی یابد، بشود.

     این روزها در شبکه های اجتماعی فراوان می شنویم، نرم افزارهایی به فروش می رسند؛ که می توانند به محتوای گوشی افراد دسترسی پیدا کنند و به اصطلاح آن را هک کنند و مسائل و مطالب خصوصی مردم را، در معرض دید عموم قرار می دهند. آیا راضی می شوید، کسی به حریم خصوصی شما وارد شود و اطلاعات شما را بدزدد و با نشر و پخش آن، آبروی شما را ببرد؟ 

     پس بیایید، متعهد شویم؛ که در کار دیگران کنجکاوی نکنیم و در پی کشف اسرار دیگران نباشیم و اگر به طور اتفاقی، مطلبی در اختیارمان قرار گرفت، آن را نبینیم و در اختیار دیگران قرار ندهیم؛ " شاید قربانی بعدی ما باشیم! "

     به قول معروف:

" از مکافات عمل غافل مَشو          گندم از گندم بِرویَد، جو ز جو ! "

 

*****

     پیمان شانزدهم: هیچ گاه یکدیگر را قضاوت نکنیم! خداوند ناظر تمام اعمال ما در خلوت و نیز در حضور دیگران است، اما هیچ یک از کارهای ما را برای دیگران آشکار نمی سازد، مگر خود نادانسته اسباب این کار را فراهم سازیم.

     اما ما با وجود بی خبری از رفتار و کردار و اعتقادات یکدیگر، با یک حرکت و رفتار، طرف مقابل را به سادگی آب خوردن، قضاوت می کنیم و آبرویش را نزد دیگران می بریم.

     امام صادق (ع) فرموده اند: "اگر فردی دیگری را به خاطر رفتار نامناسب یا اشتباه قضاوت کند و آبرویش را ببرد، نمی میرد تا در آن شرایط و وضعیت قرار گیرد و آن رفتار نامناسب را مرتکب شود."

     ریختن آبروی مومن گناهی است، بس بزرگ و خطایی است، نابخشودنی که به هیچ روی قابل جبران نیست. خداوند ما را از این گناه دور گرداند. آمین!

 

*****

     پیمان هفدهم: در کشورهای دیگر قانونی وجود دارد، به نام (قانون حمایت از حقوق مولفین و پدیدآورندگان آثار یا همان "کپی رایت"!)

     و معنای آن هم این است؛ که بدون پرداخت حق آفریننده ی این آثار، به هیچ روی حق و اجازه ی استفاده از آن آثار را نداریم.

     شوربختانه، در کشور ما این قانون به تازگی تصویب شده و هنوز به درستی و کامل اجرا نشده است!

     با این وجود ما می توانیم، با عدم استفاده از آثار بدون مجوز یا پرداخت حق پدیدآورنده ی اثر؛ قدمی هر چند کوچک، در راه خدمت به تولید کنندگان آثار وطنی و رشد و تعالی این آثار علمی، هنری، صنعتی و … برداریم. چنین باد!

 

میهن ِ آباد! (5)

     پیمان دوازدهم: یکی از مهم ترین نکات و آموزه های ملی و مذهبی ما؛ که خانواده یعنی پدر، مادر و بعدها اولیای مدرسه و حتی افراد جامعه به ما آموخته اند؛ و ما با تمام توان، تلاش می کنیم، آن را انجام دهیم؛  " احترام به بزرگترها "  است. هیچ انسان خردمندی را نمی توانیم بیاییم، که با این مطلب موافق نباشد و آن را نپذیرد.

     در واقع رعایت این نکته نشان از درک و معرفت بالای افراد دارد، زیرا "درک و فهم و خرد" ، انسان را به رعایت حرمت "علم و تجربه" وامی دارد. به یاد داشته باشیم، خود ما نیز بزرگترهای فردای این جامعه ایم و اگر امروز احترام بزرگترها را رعایت کنیم، کوچکترهای فردا نیز، به ما احترام خواهند گذاشت.

 

*****

 

     پیمان سیزدهم: خدا بیامرزد گذشتگان مان را و لوطی های آن دوران را…! اگر هر خطایی داشتند، به مردم و ناموس شان احترام می گذاشتند و در حالت عادی ناموس دیگران را ناموس خود می شمردند و گاهی تا پای جان در راه دفاع از ناموس دیگران جان خود را از دست می دادند. 

     در طول جنگ هشت ساله ی تحمیلی، چه پهلوانان پاک و بزرگی از فرزندان این آب و خاک جانشان را هدیه کردند، تا این مرز و بوم و جان و مال و ناموس ایران و ایرانی در امان بماند.

     اکنون آیا شایسته است، طوری رفتار کنیم که خواهران و مادران این دیار در گوشه و کنار شهر و روستا، احساس امنیت نکنند و با اضطراب رفت و آمد کنند؟

     آیا ایرانیان مرده اند، یا غیرت مثال زدنی شان پژمرده و از بین رفته است… ؟

     ما که از بی عفتی و بی حرمتی دو مامور عربستان در فرودگاه جده به دو نوجوان هم وطن آن قدر ناراحت شدیم، که از مسئولان تقاضای برخورد شدید و پی گیری مجازات آن دو موجود پست فطرت را کردیم؛ آیا درست است که رفتاری داشته باشیم، که یک هم وطن از دیدن ما بر خود بلرزد و از لکه دار شدن عفت و حیایش بترسد؟

     هم وطن؛ بیا تا در رفتار خود تجدید نظری کنیم و شایسته ی یک ایرانی باغیرت و با شرف رفتار کنیم؛ چرا که حتی چند مورد انگشت شمار از این رفتارها برای ایرانی با آن گذشته ی افتخار آمیز باعث ننگ و شرمساری است. پاینده باشید!

 

*****

 

     پیمان چهاردهم: یکی از مهم ترین نکات در زندگی اجتماعی، رعایت حق و حقوق دیگران و انجام وظایف اجتماعی است. به عبارت دیگر ما وقتی دیگران و حق شان را به رسمیت می شناسیم، به آنان پیام می دهیم، که به حق ما احترام بگذارند؛ و هنگامی که وظایف مان را در برابر افراد جامعه به خوبی انجام می دهیم، به دیگران یادآوری می کنیم، که در انجام وظایف شان کوشا باشند. 

     نا گفته پیداست که رعایت این نکته ی اساسی در روابط اجتماعی، ضامن سلامت و بهبود ارتباطات انسانی در یک جامعه است. و برای ساختن جامعه ای خوب و دلپسند با روابط سالم اجتماعی فرهنگ سازی و تلاش لازم است، نه برخورد قهری و تند و خشن. باشد که در جهت ساختن جامعه ی برتر خود بیش از پیش بکوشیم.

میهن ِ آباد! (4)

     پیمان نهم: وقتی در جمع دیگران حاضر می شویم، سر و وضع مرتب داشته باشیم و لباس مناسب و تمیز بپوشیم. لباس تمیز و مرتب مهم است و نه لباس نو و جدید! انسان مرتب و منظم بر روی دیگران تاثیر مثبت می گذارد و دیگران نیز در باره ی او قضاوت بهتری خواهند داشت. 

     فردی که برای خود، اطرافیان و مخاطبانش ارزش قائل باشد؛ سعی می کند، در حد توان و امکانات، با ظاهری آراسته در بین مردم حاضر شود. البته فراموش نکنیم افراط و تفریط همیشه دردسر ساز است و زیاده روی در خودآرایی هم باعث دردسر می شود. یادمان باشد؛ پاکیزگی نشانه ی ایمان است.

 

                                             *****

     پیمان دهم: تلاش می کنیم به عنوان یک انسان و یک ایرانی با فرهنگ، آستانه ی تحمل خود را بالا ببریم و به تمام اطرافیان و همکاران و افرادی که با ایشان برخورد داریم؛ احترام بگذاریم، حتی اگر نظر آن ها با ما یکی نباشد. 

     روشن است که چنین افرادی مورد احترام همه ی مردم قرار می گیرند، به قول معروف این افراد باجنبه اند و تحمل برد و باخت را دارند. اگر برنده شدند، مغرور نمی شوند و اگر بازنده شوند، رفتارشان غیرمنطقی نخواهد بود و پیروزی را به طرف مقابل یا همان برنده، تبریک می گویند.

 

*****        

     پیمان یازدهم: انسان اشرف مخلوقات و جانشین خدا بر روی زمین است! پس باید رفتاری شایسته و درخور یک انسان داشته باشد و با دیگران نیز، شایسته ی انسان بودنشان رفتار نماید و دچار این آفت رفتاری نشود که؛ آیا این فرد می تواند به من سود برساند و برایم مفید باشد یا نه؟ که اگر برایم مفید بود، با احترام و رفتاری درست برخورد کنم و در غیر این صورت، با او سرد رفتار نمایم.

     انسانیت آن است، که فارغ و جدای از سودمند بودن دیگران، به آنان به عنوان آفریده ی برتر خدا؛ احترام بگذاریم و گرفتار آفت های رفتاری آزار دهنده ی دیگران نشویم.

میهن ِ آباد! (3)

     پیمان ششم: همیشه رفتار دیگران را نقد کنیم و نه فقط انتقاد؛ نقد یعنی گفتن خوبی ها و بدی ها یا بهتر بگوییم، نقاط مثبت و منفی در کنار هم! اما انتقاد یعنی گفتن ایرادها و اشکالات. فکر می کنم بسیاری از مردم نقد را می پذیرند، اما انتقاد را هرگز! به نظر می‌رسد، هدف نقد بیش تر سازندگی باشد و هدف انتقاد  بیش تر تخریب. متاسفانه این تصور بسیاری از مردم ماست.

     پس بهتر است، ابتدا خوبی‌های افراد پر رنگ مطرح شود و سپس با ادب و احترام ایرادهای جزئی آنان را نیز کم رنگ تر گوشزد کنیم. بدون شک این روش از سوی مردم بیش تر پذیرفته خواهد شد.

 

*****

     پیمان هفتم: خیلی مراقب گفتار و رفتار خود باشیم و بدانیم؛ بعضی رفتارها، در بعضی زمان ها و مکان ها درست و در بعضی مکان ها و زمان های دیگر نادرست است. مثلا یک جمله در حضور دوستان هم سن و سال ممکن است، بد به نظر نرسد؛ اما همین جمله در حضور افراد خانواده زشت باشد و باعث شرمندگی ما شود.

     به قول معروف: " هر سخن جایی و هر نکته مکانی دارد! "

 

*****

     پیمان هشتم: بکوشیم هیچ وقت ناراحت و عصبانی نشویم؛ واگر عصبانی شدیم، به یاد داشته باشیم، انسان عصبانی هیچ گاه یک تصمیم منطقی نمی گیرد و رفتار عقلانی از خود نشان نمی دهد.

     پس ما که یک انسانیم، باید ابتدا از چاله و گودال عصبانیت بیرون بیاییم و بعد با آرامش در کنار اطرافیان به سخن گفتن و انجام کارها بپردازیم.

     برای بیرون آمدن از چاه عصبانیت، می توانیم چند بار ذکری را تکرار کنیم، مثل صلوات ، الله اکبر ، لااله الاالله ، …  و برای کاستن از شدت ناراحتی با صدای بلند شروع کنیم، تا کم کم با کاهش عصبانیت، صدایمان را پایین بیاوریم، تا جایی که آرام شویم و بعد خدا را شکر کنیم که تصمیم عجولانه نگرفتیم و کار غیر منطقی انجام ندادیم. ان شاﺀالله هیچ وقت از تصمیم و کار هنگام عصبانیت، پشیمان نشویم و بتوانیم بر خود مسلط شویم، آن گاه به کار و زندگی خود برسیم.

میهن ِ آباد! (2)

     پیمان سیم: همیشه نسبت به همه ی مردم و همه چیز امانتدار باشیم. امانت فقط پول یا چیزهایی مثل آن نیست. گاهی سخن و یا ماجرایی را باید برای حفظ آبروی انسانی، تا ابد نزد خود به امانت نگاه داریم. فراموش نکنیم، هر انسانی تعداد انگشت شماری دوست یکرنگ دارد و اگر از مطلبی آگاه شد، دوستان نزدیکش را در جریان خواهد گذاشت و این امانت و راز آشکار شده و ما را شرمنده خواهد کرد.

*****

     پیمان چهارم: لبخند ارزان ترین و در عین حال ارزشمند ترین هدیه ای است که می توان به دیگران، چه دوست، چه فامیل و چه غریبه بخشید. یادمان باشد، مشکلات ما به دیگران ربطی ندارد و اطرافیان ما تقصیری ندارند که ما را عبوس، گرفته و اخمو ببینند. در صورت نیاز می توانیم از آنان کمک بگیریم، اما نه با چهره ای گرفته و ناراحت. چهره ی ما گلی است که شکفته اش بسیار زیباتر از غنچه ی آن است.

*****

     پیمان پنجم: یک انسان سال ها تلاش می کند، تا برای خودش شخصیتی بسازد؛ که نزد دیگران با آن ویژگی های شخصیتی شناخته شود. حال اگر نادانسته اشتباهی کوچک یا بزرگ انجام داد، نباید تمام شخصیت فرد را زیر سوال برد و تنها می توان اشتباه فرد را مواخذه کرد و به خاطر یک اشتباه نباید تمام کارها و رفتار و شخصیت فرد را مورد سرزنش قرار داد. هیچ گاه انسان با یک اشتباه از انسانیت دور نخواهد شد و یک حرکت، گفتار یا رفتار به هیچ روی نماینده ی شخصیت و منش یک انسان نیست.

میهن ِ آباد! (1)

عزیزان سلام؛

     در پست سوم به کانالی به نام « میهن آباد » اشاره کردم و پیمان هایی که با دوستان بستیم و در این جا به آن ها نگاهی می اندازیم:

« دست در دست هم دهیم به مهر        میهن خویش را کنیم آباد »

« به نام خداوند  جان و خرد        کزین برتر اندیشه بر نگذرد! »

درود هم میهن! 

     ما ایرانیان فرهیخته و با ایمان با خود پیمان می بندیم، که با احترام به گذشتگان با فرهنگمان و با تکیه بر توانایی فردی خود، تمام تلاشمان  را برای آبادی میهن عزیزمان ایران به کار گیریم و با رعایت چند نکته اخلاقی و اجتماعی، فضایی برتر در  روابط اجتماعی خود ایجاد کنیم، و در کنار عزیزان هم میهن خود زندگی سالم تر و شادتری را تجربه نماییم. اگر در پیمان های یادآوری شده با ما همراهید، دیگر دوستان و هم میهنان خود را نیز به جمع مان بخوانید. سپاس گزار یکایک شماییم.  بدرود!

*****

     پیمان یکم: هر کاری را با نام خدا و با توکل به او آغاز می کنیم، تا سرانجام بهتری داشته باشد. 

« ای نام تو  بهترین سر آغاز        بی نام تو نامه کی کنم باز! »

*****

     پیمان دویم: رعایت این نکته که در تمام ادیان و نزد ارباب عقاید سفارش شده است: " آنچه را بر خود می پسندی، بر دیگران هم بپسند و آنچه را بر خود نمی پسندی، بر دیگران هم نپسند! "

یک سوزن به خود؛ یک جوالدوز به مردم...!

دست در دست هم دهیم به مهر          میهن   خویش   را   کنیم   آباد !

     یکی دو سال پیش، کانالی با عنوان « میهن آباد » در تلگرام ساختم و دوستان زیادی را به آن کانال دعوت کردم و پس از حدود هفده پُست، تنها هفت نفر باقی ماندند که بعضی از آن عزیزان نیز به خاطر رودربایستی از کانال متواری نشده بودند. به هر روی در آن کانال - که با پیشنهاد دوستان راه اندازی شده بود - عهد بستیم که برخی موارد را در رفتارهایمان مراعات کنیم و به دیگران نیز یادآوری نماییم، ولی با فرار دوستان کار نیمه کاره باقی ماند و به نهایت نرسید.

     اگر خواست خدا بود، در پُست های بعدی، آن عهدها را می آورم تا ببینید که اگر بعضی نکات ساده را رعایت کنیم، تا چه اندازه در بهبود رفتارهای اجتماعی مان اثر مثبت دارد. 

     همیشه این مطلب یعنی انتقاد از گفتار، رفتار و عملکرد، مورد بی مهری واقع شده و حتی کسانی که به ظاهر از انتقاد استقبال کرده اند، در واقع از آن بیزارند و حاضر به پذیرش مسئولیت اجتماعی خویش در این زمینه نیستند. انسان ذاتا موجودی از خود سپاس گزار و دارای حُبّ ذات است و تحمل ایراد گرفتن از خود را ندارد. البته حساب انسان های خودساخته و کسانی که روح بزرگی دارند، جداست.

     اما اگر ما خواهان تغییر در رفتار مردم هستیم، باید از خود شروع کنیم و به قول معروف: « رُطَب خورده منعِ رُطَب کی کند؟ » اگر ما به درستی مطلبی که می گوییم، ایمان داریم؛ باید بدان عمل کنیم تا دیگران نیز ما را همراهی کنند. پیامبر اکرم (ص) فرمود: « با رفتارتان مردم را دعوت کنید، نه با گفتارتان! » 

     با توجه به این گفتار ارزشمند رسول خدا (ص)، اکنون نیز پیش از بیان هر نکته و مطلبی، نخست در حد توان در جهت اجرای آن خواهم کوشید و سپس مطلب را مطرح خواهم کرد تا مصداق « عالم بی عمل » نباشم. امیدوارم که اینگونه شود. حق یاورتان!