سال 98 تبریک یا تسلیت...؟!

     این روزها و در پی بارش باران های سیل آسای بهاری و بروز آب گرفتگی و جاری شدن سیل در بسیاری از شهرها و روستاها و درگذشت تعدادی از هموطنان عزیزمان در شیراز و دیگر نقاط کشورمان؛ هر فردی که دسترسی به گوشی داشته باشد، به عنوان یک کارشناس به میدان آمده است.

    و چون از شنیدن این خبرهای ناگوار و دیدن صحنه های دردآور گیر افتادن عزیزان هموطن در چنگال سیل و ناتوانی در نجات جان این مسافران بهاری، ناراحت و عصبانی شده، مسئولیت این حوادث تلخ و دردناک را به دوش این و آن می اندازد و می کوشد، برای درد از دست دادن همشهریان و هموطنانش مرهمی بیابد تا قدری دلش آرام گیرد.

   ما هم به آسیب دیدگان و تمام ملت بزرگ ایران تسلیت عرض می کنیم و برای تمام هموطنان آسیب دیده و یا بیننده ی این مناظر حزن انگیز آرزوی صبر و اجر می کنیم.

    هم چنین از عزیزان هموطن خواهش می کنیم، قدری خوددار باشند و هر نوشته، تصویر یا متنی را ـ برای رعایت حال برخی هموطنان ـ بلافاصله و بدون بررسی در شبکه های اجتماعی به اشتراک نگذارند.

     اگر برخی مسئولان در این زمینه کوتاهی کرده اند باید پاسخگو باشند و مجازات شوند، زیرا جان انسان ها قابل معامله و تعارف نیست!

     چه پدران، مادران یا فرزندانی که از یک خانواده در این حوادث فوت شدند و خانواده و فامیلی را داغدار کردند. خداوند درگذشتگان را بیامرزد و به بازماندگان صبر و اجر عنایت فرماید. ان شاءالله!

    اکنون باید از طریق مراجع قانونی و مهم تر از همه، وجدان پاک انسان های بیدار و افکار عمومی جامعه ی بزرگ ایرانیان، از طریق شبکه های اجتماعی خواستار پاسخگویی افراد بی مسئولیت و مقصران این حوادث و مجازات متناسب این افراد باشیم.

     به امید روزی که جان و مال و دارایی های مردم شریف ایران از بی مسئولیتی عده ای به نام مسئول (؟!) در معرض خطر نابودی قرار نگیرد و مسئولان محترم واقعا احساس مسئولیت کنند. چنین باد!

مدعیان فرهنگ

(در حاشیه ی پذیرایی(!) برخی هموطنان از تیم پرتقال شب پیش از مسابقه با ایران)

     هرگاه سخن از ادب و شعور و فرهنگ می شود، ما ایرانیان شعارهای بسیار زیبا سر می دهیم و ادعا می کنیم که از بافرهنگ ترین ملت های دنیاییم و به سابقه ی تمدن و فرهنگ ایرانی اشاره می کنیم و دم از کورش بزرگ و رفتار انسانی او با مردم زیردست و کشورهایی که تصرف می کرد، می زنیم و خود را وارث و دوستدار او می دانیم.

     حتما به خاطر دارید، جهان پهلوان تختی در کشتی با کشتی گیری که عضو مصدوم داشت، جوانمردانه کشتی گرفت و از نقطه ضعف حریف سوء استفاده نکرد و همین رفتار جوانمردانه باعث شد، نام تختی به عنوان یک قهرمان و پهلوان ایرانی در یادها بماند و ما نیز خود را یک ایرانی چون او می دانیم. یا رزمندگانی که هنگام حمله ی شیمیایی ماسک خود را به مردمی می دادند که در منطقه بودند و خود یک عمر درد را مردانه به جان می خریدند و ... .

     اما متاسفانه این ها همه شعارهای خوش آب و رنگی بیش نیستند و برخی اوقات که دچار بحران یا مشکلی می شویم و یا کمی اوضاع به نفع دیگری تغییر می کند و منافع ما کم می شود یا به خطر می افتد، رفتارمان با گفتارمان تفاوت و تناقض می یابد و ناگهان می بینیم، هیولایی چند سر با هیبتی بسیار زشت و وحشتناک از درون ما سر بر می آورد و چنان نعره های وحشتناک می کشد که هیچ موجودی تاب رویارویی با او را ندارد!

     این هیولای درنده زمین و زمان را به هم می ریزد و هیچ موجودی از شرش در امان نیست و در عرض مدتی کوتاه در اطراف خود ویرانه ای بر جای می گذارد که سال ها باید تلاش کرد تا آن را به وضع سابق برگرداند.

این رفتار نابهنجار هم در دنیای واقعی و هم در دنیای مجازی دیده می شود و نشان از آن دارد که:

     1. ما رفتار درست و مودبانه را یا نیاموخته ایم و یا بدان عادت نداریم ـ یعنی در ما نهادینه نشده است ـ و همان را ناخواسته با اعمال خود، به فرزندانمان می آموزیم و این فرآیند نادرست تا ابد ادامه خواهد داشت.

     2. همان گونه که از قدیم گفته اند؛ دشنام دادن نشانه ی ضعف است و شاید ما به دلیل ضعف، به جای مبارزه ی رویاروی و جوانمردانه، سعی می کنیم از روش های ـ نه چندان درست ـ که خودمان می پسندیم، برای دست یافتن به نتیجه استفاده کنیم.

     3. در طول زمان ارزش ها در بین مردم ما دگرگون شده اند و شاید امروز درست و انسانی رفتار کردن، نه تنها نشانه ی فرهنگ نباشد، بلکه از آن به ترسو و بزدل بودن یا ناتوانی تعبیر شود و رفتار نادرست ارزش محسوب شود.

     4. ... .

     البته بعضی اوقات برای کمک به همنوعان، چنان از جان مایه می گذاریم که نظیرش در هیچ جای دنیا دیده نمی شود. برای نمونه هنگام بلایای طبیعی چون: سیل و زلزله یا جنگ و آتش سوزی و ... مردم ما از هر رنگ و قوم و نژاد با هم یکدل شده و به یاری آسیب دیدگان می شتابند.

     این ویژگی مردم ما باعث افتخار است، اما برای چنین ملتی همان یک رفتار نادرست و نامودبانه هم زیاد است و نباید تکرار شود. امیدواریم، بهتر از این باشیم که اکنون هستیم!

میهن ِ آباد! (5)

     پیمان دوازدهم: یکی از مهم ترین نکات و آموزه های ملی و مذهبی ما؛ که خانواده یعنی پدر، مادر و بعدها اولیای مدرسه و حتی افراد جامعه به ما آموخته اند؛ و ما با تمام توان، تلاش می کنیم، آن را انجام دهیم؛  " احترام به بزرگترها "  است. هیچ انسان خردمندی را نمی توانیم بیاییم، که با این مطلب موافق نباشد و آن را نپذیرد.

     در واقع رعایت این نکته نشان از درک و معرفت بالای افراد دارد، زیرا "درک و فهم و خرد" ، انسان را به رعایت حرمت "علم و تجربه" وامی دارد. به یاد داشته باشیم، خود ما نیز بزرگترهای فردای این جامعه ایم و اگر امروز احترام بزرگترها را رعایت کنیم، کوچکترهای فردا نیز، به ما احترام خواهند گذاشت.

 

*****

 

     پیمان سیزدهم: خدا بیامرزد گذشتگان مان را و لوطی های آن دوران را…! اگر هر خطایی داشتند، به مردم و ناموس شان احترام می گذاشتند و در حالت عادی ناموس دیگران را ناموس خود می شمردند و گاهی تا پای جان در راه دفاع از ناموس دیگران جان خود را از دست می دادند. 

     در طول جنگ هشت ساله ی تحمیلی، چه پهلوانان پاک و بزرگی از فرزندان این آب و خاک جانشان را هدیه کردند، تا این مرز و بوم و جان و مال و ناموس ایران و ایرانی در امان بماند.

     اکنون آیا شایسته است، طوری رفتار کنیم که خواهران و مادران این دیار در گوشه و کنار شهر و روستا، احساس امنیت نکنند و با اضطراب رفت و آمد کنند؟

     آیا ایرانیان مرده اند، یا غیرت مثال زدنی شان پژمرده و از بین رفته است… ؟

     ما که از بی عفتی و بی حرمتی دو مامور عربستان در فرودگاه جده به دو نوجوان هم وطن آن قدر ناراحت شدیم، که از مسئولان تقاضای برخورد شدید و پی گیری مجازات آن دو موجود پست فطرت را کردیم؛ آیا درست است که رفتاری داشته باشیم، که یک هم وطن از دیدن ما بر خود بلرزد و از لکه دار شدن عفت و حیایش بترسد؟

     هم وطن؛ بیا تا در رفتار خود تجدید نظری کنیم و شایسته ی یک ایرانی باغیرت و با شرف رفتار کنیم؛ چرا که حتی چند مورد انگشت شمار از این رفتارها برای ایرانی با آن گذشته ی افتخار آمیز باعث ننگ و شرمساری است. پاینده باشید!

 

*****

 

     پیمان چهاردهم: یکی از مهم ترین نکات در زندگی اجتماعی، رعایت حق و حقوق دیگران و انجام وظایف اجتماعی است. به عبارت دیگر ما وقتی دیگران و حق شان را به رسمیت می شناسیم، به آنان پیام می دهیم، که به حق ما احترام بگذارند؛ و هنگامی که وظایف مان را در برابر افراد جامعه به خوبی انجام می دهیم، به دیگران یادآوری می کنیم، که در انجام وظایف شان کوشا باشند. 

     نا گفته پیداست که رعایت این نکته ی اساسی در روابط اجتماعی، ضامن سلامت و بهبود ارتباطات انسانی در یک جامعه است. و برای ساختن جامعه ای خوب و دلپسند با روابط سالم اجتماعی فرهنگ سازی و تلاش لازم است، نه برخورد قهری و تند و خشن. باشد که در جهت ساختن جامعه ی برتر خود بیش از پیش بکوشیم.

میهن ِ آباد! (1)

عزیزان سلام؛

     در پست سوم به کانالی به نام « میهن آباد » اشاره کردم و پیمان هایی که با دوستان بستیم و در این جا به آن ها نگاهی می اندازیم:

« دست در دست هم دهیم به مهر        میهن خویش را کنیم آباد »

« به نام خداوند  جان و خرد        کزین برتر اندیشه بر نگذرد! »

درود هم میهن! 

     ما ایرانیان فرهیخته و با ایمان با خود پیمان می بندیم، که با احترام به گذشتگان با فرهنگمان و با تکیه بر توانایی فردی خود، تمام تلاشمان  را برای آبادی میهن عزیزمان ایران به کار گیریم و با رعایت چند نکته اخلاقی و اجتماعی، فضایی برتر در  روابط اجتماعی خود ایجاد کنیم، و در کنار عزیزان هم میهن خود زندگی سالم تر و شادتری را تجربه نماییم. اگر در پیمان های یادآوری شده با ما همراهید، دیگر دوستان و هم میهنان خود را نیز به جمع مان بخوانید. سپاس گزار یکایک شماییم.  بدرود!

*****

     پیمان یکم: هر کاری را با نام خدا و با توکل به او آغاز می کنیم، تا سرانجام بهتری داشته باشد. 

« ای نام تو  بهترین سر آغاز        بی نام تو نامه کی کنم باز! »

*****

     پیمان دویم: رعایت این نکته که در تمام ادیان و نزد ارباب عقاید سفارش شده است: " آنچه را بر خود می پسندی، بر دیگران هم بپسند و آنچه را بر خود نمی پسندی، بر دیگران هم نپسند! "