یاران و همراهان گرامی درود!
ماه ها و بلکه سال هاست، این نکته دغدغه ی من شده است که در جمع خانواده و اطرافیان و در سطح گسترده تر در بین هم شهریان و هم وطنان، رفتاری آرام و دوستانه و سرشار از مهر و مدارا و محبت را شاهد باشم! اما شوربختانه مردم ما در بیشتر برخوردهای روزانه با یکدیگر نه دوستانه و با مهر که با خشم و قهر برخورد می کنند، گویی مدت ها با هم دشمن بوده اند و کینه ای دیرینه از هم دارند و به دنبال فرصتی مناسب می گردند، تا آن همه کینه را با خشونت تخلیه کنند.
این نکته را بگویم که من هم جزئی از این مردم هستم و به این رفتارهای نادرست اعتیاد دارم!! به هر روی؛ این جا خدای ناکرده قصد متهم کردن و محکوم کردن کسی را ندارم، که من خود گرفتار و بیمار این ناهنجاری اجتماعی ام. اما تلاش می کنم تا راهکارهای نجات از این رفتارهای نامناسب را بیابم و به قدر توان برای بهبود رفتارهای نامناسبی که در پیش گرفته ام، بکوشم. امید که چنین شود.
در این مسیر سختِ پیشِ رو، چشم به راه نظرات و پیشنهادهای ارزشمند شما همراهان همدل هستم و به دیده ی منّت و به جان، کلام گرمتان را می پذیرم. شاد و پیروز و سربلند باشید.بدرود!
