هر چیز به جای خویش نیکوست!

 

اگر به آیات قرآن کریم نگاهی بیندازیم، می بینیم که خداوند گاهی ایمان‌آورندگان و گاه تمام مردم را خطاب قرار داده است.

 

یعنی یک بار تعبیر «یا ایهاالذین آمنوا» و بار دیگر تعبیر «یا ایهاالناس» را به کار برده است.

 

در مجموع کلمۀ «ناس» به معنی «مردم» (همۀ مردم فارغ از اعتقادات‌شان) به صورت «الناس» 190 بار و به صورت «ناس» 57 بار در قرآن کریم آمده است.

 

در حالی که تعبیر «ایها الذین آمنوا» در قرآن کریم 80 بار آمده است.

 

اینکه خداوند بیشتر از ایمان‌آورندگان، تمام مردم را مورد خطاب قرار داده است، یک نکته مهم را به ما نشان می‌دهد.

 

البته این دریافت شخصی من است و هیچ ادعایی در این مورد ندارم و انتظار دارم دوستان و بزرگان صاحب معرفت ما را راهنمایی نمایند.

 

اما نکته مورد نظر؛ این است که خداوند هیچ گاه نسل بشر را به حال خود رها نکرده و نمی‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند.

 

ایمان‌آورندگان که به راه راست هدایت شده‌اند، کم کم  در مسیر راستی و درستی حرکت می‌کنند و خداوند خود مراقب آنان است.

 

اما مسئلۀ مهم اینجاست که خداوند «ناس = مردم» را به حال خود رها نکرده و همواره آنان را مورد خطاب قرار می‌دهد تا با تکرار و یادآوری، هر از گاهی عدۀ بی‌شماری از آنان را به راه راست هدایت فرماید.

 

پس باید همواره به لطف و رحمت خدا امیدوار باشیم، چرا که خودش فرموده: «لا تقنطوا من رحمه الله: هرگز از رحمت خداوند ناامید و مایوس نشوید».

 

یاس و ناامیدی از لطف و رحمت خدا از گناهان کبیره و جُرمی نابخشودنی است!

 

«رابیندرانات تاگور» شاعر هندی برندۀ نوبل ادبیات، شعر زیبایی در همین زمینه دارد:

 

«هر کودکی که متولد می‌شود، نشانۀ این است که خداوند هنوز از نسل بشر ناامید نشده است!»

 

 

الفقر فخری

     پیامبر (ص) در حدیثی فرموده اند: « فقر افتخار من است. » من تصور نمی کنم، جایی که خداوند پیامبرش را « رحمه للعالمین » نامیده است و انسان را اشرف مخلوقات؛ بیاید و فقر، نداری، گرسنگی و بیچارگی را افتخاری برای انسان ها بداند.

     فکر می کنم منظور از فقر در این جا بی پولی و نداری نیست، بلکه منظور نشان دادن نیاز ما به خداوند بی نیاز است و این که ما اسیر دنیا و مادیات نشویم؛ وگرنه استفاده از نعمت های دنیایی حق ماست!

     روایات دیگری نیز داریم که؛ « شکم گرسنه دین و ایمان ندارد. » یا این حدیث که؛ « چیزی نمانده تا فقر به کفر تبدیل شود! » و ... . این جا فقر همان فقر مادی باید باشد و ما تا می توانیم، باید از این فقر فرار کنیم و هیچ گاه بدان راضی نباشیم.

     در این رهگذر بخشی از این روایات را حاکمان و زراندوزان در بین مردم رواج می دهند و تبلیغ می کنند، تا مردم از مال و ثروت و دارایی دوری کنند و زمینه برای ثروت اندوزی خودشان آماده و مهیا گردد.

     ابوذر یار باوفای پیامبر بارها فریاد می زد: تعجب می کنم، در کنار خرابه ی فقرا، حاکمان کاخ های بزرگ و سبز می سازند و این مردم برای گرفتن حق خود هیچ تلاشی نمی کنند!

     جهان هستی برای استفاده ی ما خلق شده است؛ حال آیا ممکن است خداوند به انسان ها بگوید؛ از این نعمت هایی که برایتان آفریده ام، استفاده نکنید و رنج و سختی و عذاب بکشید؟!! اگر این عذاب و سختی را تحمل کردید، در قیامت اجر فراوان تر و بهتر به شما می دهم!! ما می توانیم در دنیا از نعمت های الهی به بهترین شکل استفاده کنیم و در عین حال در مسیر راستی و درستی قدم برداریم.

     در طول تاریخ حاکمان و گروهی از دانشمندان وابسته به آن ها کوشیده اند؛ پاکی، انسانیت، جوانمردی، زندگی سالم و ایمان به خدا را درست مقابل ثروت، دارایی و آسایش و راحتی در دنیا قرار دهند و مردم را از آن نهی کنند و بگویند، اگر می خواهی سالم و پاک باشی و به خدا نزدیک شوی، باید فقیر بمانی و با سختی روزگار بگذرانی. نه ابدا چنین نیست و این سخن از پایه گزاف است.

     مومن کسی است که پول در دستانش فراوان دیده می شود، اما هیچ وقت در قلبش نفوذ نمی کند. یعنی به محض این که کسی نیازمند باشد، بدون پرسش به او کمک می کند.

     این رفتار عالی را در زندگی پیامبر (ص) و معصومین (ع) بسیار دیده و شنیده ایم. امام علی (ع) و فرزندانشان و دیگر ائمه دارایی فراوانی داشتند و کمک های مالی فراوانی به فقرا و نیازمندان می کردند اما هیچگاه برای سکه ای انسانی را نرنجاندند و به او ستم نکردند.

میهن ِ آباد! (6)

     پیمان پانزدهم: به حریم خصوصی هم دیگر احترام بگذاریم و بدون اجازه وارد نشویم! حریم یعنی جایی که حرمت دارد و حرام است، بدون هماهنگی به آن جا وارد شدن و در آن حضور یافتن.

     این حریم خصوصی می تواند شامل: " خانه، اتاق، دفتر کار، میز، کمد، پوشه، ماشین، کامپیوتر، گوشی و ساعت و … " و تمام نقاط و بخش هایی که صاحب آن راضی نیست، دیگری به آن وارد شود یا از مطالب آن آگاهی یابد، بشود.

     این روزها در شبکه های اجتماعی فراوان می شنویم، نرم افزارهایی به فروش می رسند؛ که می توانند به محتوای گوشی افراد دسترسی پیدا کنند و به اصطلاح آن را هک کنند و مسائل و مطالب خصوصی مردم را، در معرض دید عموم قرار می دهند. آیا راضی می شوید، کسی به حریم خصوصی شما وارد شود و اطلاعات شما را بدزدد و با نشر و پخش آن، آبروی شما را ببرد؟ 

     پس بیایید، متعهد شویم؛ که در کار دیگران کنجکاوی نکنیم و در پی کشف اسرار دیگران نباشیم و اگر به طور اتفاقی، مطلبی در اختیارمان قرار گرفت، آن را نبینیم و در اختیار دیگران قرار ندهیم؛ " شاید قربانی بعدی ما باشیم! "

     به قول معروف:

" از مکافات عمل غافل مَشو          گندم از گندم بِرویَد، جو ز جو ! "

 

*****

     پیمان شانزدهم: هیچ گاه یکدیگر را قضاوت نکنیم! خداوند ناظر تمام اعمال ما در خلوت و نیز در حضور دیگران است، اما هیچ یک از کارهای ما را برای دیگران آشکار نمی سازد، مگر خود نادانسته اسباب این کار را فراهم سازیم.

     اما ما با وجود بی خبری از رفتار و کردار و اعتقادات یکدیگر، با یک حرکت و رفتار، طرف مقابل را به سادگی آب خوردن، قضاوت می کنیم و آبرویش را نزد دیگران می بریم.

     امام صادق (ع) فرموده اند: "اگر فردی دیگری را به خاطر رفتار نامناسب یا اشتباه قضاوت کند و آبرویش را ببرد، نمی میرد تا در آن شرایط و وضعیت قرار گیرد و آن رفتار نامناسب را مرتکب شود."

     ریختن آبروی مومن گناهی است، بس بزرگ و خطایی است، نابخشودنی که به هیچ روی قابل جبران نیست. خداوند ما را از این گناه دور گرداند. آمین!

 

*****

     پیمان هفدهم: در کشورهای دیگر قانونی وجود دارد، به نام (قانون حمایت از حقوق مولفین و پدیدآورندگان آثار یا همان "کپی رایت"!)

     و معنای آن هم این است؛ که بدون پرداخت حق آفریننده ی این آثار، به هیچ روی حق و اجازه ی استفاده از آن آثار را نداریم.

     شوربختانه، در کشور ما این قانون به تازگی تصویب شده و هنوز به درستی و کامل اجرا نشده است!

     با این وجود ما می توانیم، با عدم استفاده از آثار بدون مجوز یا پرداخت حق پدیدآورنده ی اثر؛ قدمی هر چند کوچک، در راه خدمت به تولید کنندگان آثار وطنی و رشد و تعالی این آثار علمی، هنری، صنعتی و … برداریم. چنین باد!