چند روز پیش دوستی از من خواست که به بچه
های کار پول ندهم و به جای آن برایشان میوه یا خوراکی ببرم و دلیلش را سوء استفاده
بزرگترها و خلافکارها از پول این بچه ها می دانست.
راستش من اگر پولی همراه داشته باشم ـ که
معمولا در حساب و کارت بانکی است و همراه ندارم ـ به اولین کسی که برسم خواهم داد
و برایم فرقی ندارد که پیر است یا جوان یا کودک و مرد است یا زن ... ! اما اگر
نداشته باشم، محترمانه عذرخواهی می کنم و می گویم: شرمنده!!
ولی حساب پول های بیشتر و رقم های درشت تر،
از این ماجرا جداست و سعی می کنم، آن ها را به نزدیک ترین افراد یعنی کسانی که می
شناسم، بدهم و یا چیزهایی را که لازم دارند، بخرم و برایشان ببرم. تصور من این است
که این طور پول به افراد مستحق می رسد و باعث ثروتمند شدن بعضی آدم ها که یا
تشکیلاتی عریض و طویل دارند و یا هنوز به آن درجه نرسیده اند، نمی شود.
بعضی موسسات نیز پول های ما را در مواردی
مصرف می کنند که شفاف و مشخص نیست یا ما راضی نیستیم، به آن مصارف برسد. به هر
صورت حتی اگر یک ریال به عنوان صدقه یا کمک قرار است به کسی بدهیم، مهم است که
بدانیم در کجا و به چه شکلی مصرف می شود و چه کسانی از آن استفاده می کنند؟
هم چنین به یاد داشته باشیم، فردای قیامت
باید پاسخگو باشیم که چرا به افراد نیازمندی که می شناختیم و توانش را داشتیم کمک
نکردیم؟ امیدواریم که شرمنده ی وجدان و درگاه پروردگار نباشیم. آمین یا رب
العالمین!
