دُم خروس یا قسم حضرت عباس...؟!

     « گویند: فردی خروس ملا نصرالدین را دزدیده بود و در زیر لباسش پنهان کرده بود و می رفت. ملا متوجه شد و در پی او روان گشت. وقتی به او رسید، دُم خروس از زیر لباس دزد پیدا بود. ملا پرسید: آیا خروس مرا ندیده ای؟

     مرد هراسان و مضطرب پاسخ داد: به حضرت عباس ندیده ام و از آن خبر ندارم. ملا گفت: بگو اکنون من چه کنم؟ دُم خروس را که از زیر لباست بیرون زده، باور کنم یا قسم حضرت عباست را...؟! »

     این حکایت شرح حال این روزهای مردم ما و دولتیان محترم است. مردم زیر بار فقر و بی عدالتی دارند عذاب می کشند و هنگامی که کسی از آنان یا نمایندگان شان در مجلس یا دیگری سخنی در دفاع از حق مردم و حمایت از آنان می زند؛ مسئولان محترم به آمار و نمودارهایی استناد می کنند که ابدا واقعیت ندارد و با آن می خواهند، تقصیر را به گردن دیگری بیندازند و قبول مسئولیت نکنند و او را دشمن نظام می شمارند!

     آقایان محترم! ما گرانی های افسار گسیخته ی این روزها و رنج مردم را باور کنیم یا آمارها و نمودارهای شما را؟ یکی از معصومین فرموده اند: لا دین لمن لا معاش له. به قول خودمان: شکم گرسنه دین و ایمان ندارد!

     اگر توان بهبود اوضاع اقتصادی کشور و مردم را دارید، کاری انجام دهید که نوش دارو پس از مرگ سهراب نشود. اگر توان اصلاح شرایط را ندارید، به جای هر کاری روشن و صریح با مردم سخن بگویید و مشکلات مسیر را توضیح دهید.

     ایمان داشته باشید که مردم شریف و نجیب ایران اگر با آن ها روراست باشید، به یاری شما خواهند آمد و تا پای جان ـ برای حل مشکلات و سرافرازی ایران اسلامی ـ در کنار شما خواهند بود!

تربیت...؟!

     وقتی یک نوزاد در بیمارستان به دنیا می آید، همه شادی می کنند و به پدر، مادر و دیگر بستگان نزدیک تبریک می گویند و آرزو می کنند، که قدمش مبارک باشد و زیر سایه ی پدر و مادر، بزرگ شود و در آینده فردی مفید برای اجتماع باشد و خوشبخت شود! این بخش برای همه یکسان است.

     نوزاد پسر است. رفتارهایی که از یک پسر انتظار می رود، به او آموزش داده می شود تا شخصیتی مردانه پیدا کند و در این مسیر از شخصیتِ مردانِ زیادی مردِ فامیل (در فامیل پدری: پدر، پدربزرگ، عمو و ... و در فامیل مادری: پدربزرگ، دایی و ...) الگوبرداری می شود.

     در این میان، بیش از همه پدر و مادر می کوشند؛ ویژگی هایی از مردان فامیل که به نظرشان برای یک مرد لازم و ضروری است، در وجود او تثبیت و نهادینه کنند و بعدها به این تربیت عالی(!) خودساخته و خودپرداخته ببالند و افتخار کنند!

     نوزاد دختر است. رفتارهایی که از یک دختر انتظار می رود، به او آموزش داده می شود تا شخصیتی زنانه پیدا کند و در این مسیر از شخصیتِ زنانِ زیادی زنِ فامیل (در فامیل پدری: مادربزرگ، عمه و ... و در فامیل مادری: مادر، مادربزرگ، خاله و ...) الگوبرداری می شود.

     در این میان، بیش از همه پدر و مادر می کوشند؛ ویژگی هایی از زنان فامیل که به نظرشان برای یک زن لازم و ضروری است، در وجود او تثبیت و نهادینه کنند و بعدها به این تربیت عالی(!) خودساخته و خودپرداخته ببالند و افتخار کنند!

     حال اگر رفتاری ناشایست در فرزند خود مشاهده کردند، هر یک تقصیر را به گردن طرف مقابل و نقاط منفی الگوهای ایشان می اندازد و به هیچ روی قبول مسئولیت نمی کنند و به اتهام زدن بسنده می کنند که ساده تر و کم هزینه تر است!

 

* به نظر شما مرد یا زنی که شخصیتش مخلوطی از این سلیقه های متفاوت و گاه نامتناسب باشد، آیا در زندگی به مشکل بر نمی خورَد و در برخورد با دیگران دچار تعارض، سردرگمی و سرگردانی نخواهد شد؟

     پر واضح است که پدر و مادر از شخصیت مرد یا زن مورد نظر و علاقه ی خود، نکات مثبت را گلچین نمی کنند؛ بلکه تمام ویژگی های فرد مورد علاقه درست و کامل است(!) و باید در شخصیت فرزند دلبندشان متجلی گردد تا خوشبخت شود!

     حال ببینید فرزند بیچاره با چه مسائل و مشکلاتی دست به گریبان است و چگونه باید خود را از این همه قواعد دست و پاگیر رها کند، به شکلی که بزرگترها نیز از دستش آزرده و ناراحت نشوند و این فرار از دردسر را عصیان و سرکشی قلمداد نکنند!

** آیا پدر و مادر در این مسیر پر پیچ و خمِ تربیت فرزند، با یک کارشناسِ توانمند، باسواد و خوشنام در حوزه ی تربیت ایرانی و اسلامی مشورت کرده اند و از نظرات او به اندازه ی برادر، خواهر یا یکی از اعضای خانواده ی خود، بهره مند شده اند؟ یا در این امرِ مهم یک جزوه یا کتاب معتبر و ارزشمند را در حوزه ی تربیت ایرانی و اسلامی مطالعه کرده اند و بدان عمل نموده اند؟

*** روشن است که ورودیهای اطلاعاتی فرزندان ما، نخست خانواده و بستگان، دیگر همسایگان و اهالی محل، صدا و سیما، گروه های دوستی و همسالان، فضای عمومی جامعه و ... است و جایی در فرهنگ ما برای استفاده از منابع علمی و ارزشی برای تربیت فرزند دیده نشده است!

**** بر بزرگان علمی و مذهبی دلسوز و آشنا به مسائل روز جامعه و جهان است که گروهی از برترین اندیشمندان را گرد هم آورند و منشور و دستورالعملی ویراسته و پیراسته بر اساس آموزه های دینی و ملی مان فراهم آورند تا مورد استفاده ی خانواده ها قرار گیرد و سعادت دین و دنیای فرزندان این آب و خاک را رقم بزند.

***** و نیز بر ماست که تلاش کنیم، رفتارهای درست را پیشه ی خود سازیم و تنها به بیان شعارهای زیبا بسنده نکنیم، بلکه با عمل و رفتار مناسب به فرزندانمان کار و رفتار درست را بیاموزیم.

     در این صورت جامعه ی آینده ی ما، کمتر به مشکلات و مسائل رفتاری جامعه ی امروز گرفتار خواهد شد و نمونه و الگویی درخشان و ارجمند برای دیگر ملل عالم به شمار خواهیم آمد و این با شعار ممکن نمی شود و شعور، تلاش و عزمی نیرومند و پولادین می خواهد. باشد که چنین شود!

هشت سال دفاع مقدس

     من به عنوان یک ایرانی مسلمان و نه یک انقلابی دو آتشه؛ با هر کسی که بخواهد من، ملت و کشورم نباشد، دشمنم و حاضرم در حد توان و تا پای جان، از آن چیزهایی که بدان ها علاقه دارم، دفاع کنم و شرآن دشمن را از سرشان دفع کنم. اگر انصاف داشته باشیم؛ به هیچ روی نمی توانیم کسی را که با آگاهی کامل به ملت و وطنش خیانت می کند، ببخشیم.

     من نه سیاست مدارم و نه سیاست دان و به دلیل نداشتن سواد سیاسی، ابدا علاقه ای به بحث در این زمینه ها ندارم. البته چون یک انسان زنده ام و در این کشور زندگی می کنم، تا حدودی اطلاعات سیاسی مختصری دارم؛ اما تصور می کنم، وظیفه ی من تلاش در جهت افزایش دانش در ارتباط با رشته ی شغلی ام باشد و اگر سیاست باز و سیاست دان نشدم، کسی بر من ایراد نمی گیرد.

     در طول هشت سال جنگ تحمیلی، تمام ایرانیان برای دفع شر دشمن بعثی بسیج شدند و از کیان ایران اسلامی دفاع کردند. آیا اگر باز هم هویت و مرزهای این کشور از سوی اجانب تهدید شود، من و شمای ایرانی برای دفاع از آن لباس رزم نخواهیم پوشید؟ البته که هر ایرانی برای حفظ کشور از شر بیگانگان می کوشد و این مطلب زن و مرد و کوچک و بزرگ نمی شناسد!

     لازم به ذکر است در این مورد خاص نباید تفاوتی بین مردم عادی و مسئولان کشور وجود داشته باشد. در ابتدای انقلاب و در دوران جنگ تحمیلی بسیاری از بزرگان و مسئولان همراه رزمندگان در جبهه ها بودند و بسیاری از بستگان و فرزندانشان در راه دفاع از میهن به شهادت رسیدند. اگر مسئولان همراه مردم باشند و قدر این مردم را بدانند؛ هیچ قدرتی در جهان جرأت نگاه نامناسب به ما و کشورمان را نخواهد داشت! امید که چنین باشد.

مدعیان فرهنگ

(در حاشیه ی پذیرایی(!) برخی هموطنان از تیم پرتقال شب پیش از مسابقه با ایران)

     هرگاه سخن از ادب و شعور و فرهنگ می شود، ما ایرانیان شعارهای بسیار زیبا سر می دهیم و ادعا می کنیم که از بافرهنگ ترین ملت های دنیاییم و به سابقه ی تمدن و فرهنگ ایرانی اشاره می کنیم و دم از کورش بزرگ و رفتار انسانی او با مردم زیردست و کشورهایی که تصرف می کرد، می زنیم و خود را وارث و دوستدار او می دانیم.

     حتما به خاطر دارید، جهان پهلوان تختی در کشتی با کشتی گیری که عضو مصدوم داشت، جوانمردانه کشتی گرفت و از نقطه ضعف حریف سوء استفاده نکرد و همین رفتار جوانمردانه باعث شد، نام تختی به عنوان یک قهرمان و پهلوان ایرانی در یادها بماند و ما نیز خود را یک ایرانی چون او می دانیم. یا رزمندگانی که هنگام حمله ی شیمیایی ماسک خود را به مردمی می دادند که در منطقه بودند و خود یک عمر درد را مردانه به جان می خریدند و ... .

     اما متاسفانه این ها همه شعارهای خوش آب و رنگی بیش نیستند و برخی اوقات که دچار بحران یا مشکلی می شویم و یا کمی اوضاع به نفع دیگری تغییر می کند و منافع ما کم می شود یا به خطر می افتد، رفتارمان با گفتارمان تفاوت و تناقض می یابد و ناگهان می بینیم، هیولایی چند سر با هیبتی بسیار زشت و وحشتناک از درون ما سر بر می آورد و چنان نعره های وحشتناک می کشد که هیچ موجودی تاب رویارویی با او را ندارد!

     این هیولای درنده زمین و زمان را به هم می ریزد و هیچ موجودی از شرش در امان نیست و در عرض مدتی کوتاه در اطراف خود ویرانه ای بر جای می گذارد که سال ها باید تلاش کرد تا آن را به وضع سابق برگرداند.

این رفتار نابهنجار هم در دنیای واقعی و هم در دنیای مجازی دیده می شود و نشان از آن دارد که:

     1. ما رفتار درست و مودبانه را یا نیاموخته ایم و یا بدان عادت نداریم ـ یعنی در ما نهادینه نشده است ـ و همان را ناخواسته با اعمال خود، به فرزندانمان می آموزیم و این فرآیند نادرست تا ابد ادامه خواهد داشت.

     2. همان گونه که از قدیم گفته اند؛ دشنام دادن نشانه ی ضعف است و شاید ما به دلیل ضعف، به جای مبارزه ی رویاروی و جوانمردانه، سعی می کنیم از روش های ـ نه چندان درست ـ که خودمان می پسندیم، برای دست یافتن به نتیجه استفاده کنیم.

     3. در طول زمان ارزش ها در بین مردم ما دگرگون شده اند و شاید امروز درست و انسانی رفتار کردن، نه تنها نشانه ی فرهنگ نباشد، بلکه از آن به ترسو و بزدل بودن یا ناتوانی تعبیر شود و رفتار نادرست ارزش محسوب شود.

     4. ... .

     البته بعضی اوقات برای کمک به همنوعان، چنان از جان مایه می گذاریم که نظیرش در هیچ جای دنیا دیده نمی شود. برای نمونه هنگام بلایای طبیعی چون: سیل و زلزله یا جنگ و آتش سوزی و ... مردم ما از هر رنگ و قوم و نژاد با هم یکدل شده و به یاری آسیب دیدگان می شتابند.

     این ویژگی مردم ما باعث افتخار است، اما برای چنین ملتی همان یک رفتار نادرست و نامودبانه هم زیاد است و نباید تکرار شود. امیدواریم، بهتر از این باشیم که اکنون هستیم!

مهربان و مهربانو!

     مدتی پیش در جایی خواندم که در گذشته بانوان ایرانی « مهربانو » یعنی بانوی مهر نامیده می شدند و مردان ایرانی « مهربان » یعنی نگاهبان مهر خطاب می شدند. این نهایت خوش سلیقگی و دقت نظر و توجه به معنا و مفهوم واژه های « مرد » و « زن » یا « پدر » و « مادر » در خانواده ی ایرانی بوده است، حال این روایت درست بوده یا نه چندان اهمیت ندارد!

     یکی از بستگان ما همسرشان را در جمع اطرافیان همواره « خانم » خطاب می کنند و این مسئله در بین بستگان دو طرف و حتی همسایگان بازخوردی بسیار عالی داشته است و خانم ها از همسرانشان خواسته اند که به جای کلمات دیگر یا نام آن ها، حداقل در بین اطرافیان و مردم از این واژه ی « خانم » برای صدا زدن آن ها استفاده کنند.

     ما نیز از این پس می کوشیم، از واژه های فارسی و ایرانی استفاده کنیم و زبان شیرین فارسی را پاس بداریم. « مهربانوان » و « مهربانان » ایرانی شاد، پیروز و پاینده باشید.

میهن ِ آباد! (5)

     پیمان دوازدهم: یکی از مهم ترین نکات و آموزه های ملی و مذهبی ما؛ که خانواده یعنی پدر، مادر و بعدها اولیای مدرسه و حتی افراد جامعه به ما آموخته اند؛ و ما با تمام توان، تلاش می کنیم، آن را انجام دهیم؛  " احترام به بزرگترها "  است. هیچ انسان خردمندی را نمی توانیم بیاییم، که با این مطلب موافق نباشد و آن را نپذیرد.

     در واقع رعایت این نکته نشان از درک و معرفت بالای افراد دارد، زیرا "درک و فهم و خرد" ، انسان را به رعایت حرمت "علم و تجربه" وامی دارد. به یاد داشته باشیم، خود ما نیز بزرگترهای فردای این جامعه ایم و اگر امروز احترام بزرگترها را رعایت کنیم، کوچکترهای فردا نیز، به ما احترام خواهند گذاشت.

 

*****

 

     پیمان سیزدهم: خدا بیامرزد گذشتگان مان را و لوطی های آن دوران را…! اگر هر خطایی داشتند، به مردم و ناموس شان احترام می گذاشتند و در حالت عادی ناموس دیگران را ناموس خود می شمردند و گاهی تا پای جان در راه دفاع از ناموس دیگران جان خود را از دست می دادند. 

     در طول جنگ هشت ساله ی تحمیلی، چه پهلوانان پاک و بزرگی از فرزندان این آب و خاک جانشان را هدیه کردند، تا این مرز و بوم و جان و مال و ناموس ایران و ایرانی در امان بماند.

     اکنون آیا شایسته است، طوری رفتار کنیم که خواهران و مادران این دیار در گوشه و کنار شهر و روستا، احساس امنیت نکنند و با اضطراب رفت و آمد کنند؟

     آیا ایرانیان مرده اند، یا غیرت مثال زدنی شان پژمرده و از بین رفته است… ؟

     ما که از بی عفتی و بی حرمتی دو مامور عربستان در فرودگاه جده به دو نوجوان هم وطن آن قدر ناراحت شدیم، که از مسئولان تقاضای برخورد شدید و پی گیری مجازات آن دو موجود پست فطرت را کردیم؛ آیا درست است که رفتاری داشته باشیم، که یک هم وطن از دیدن ما بر خود بلرزد و از لکه دار شدن عفت و حیایش بترسد؟

     هم وطن؛ بیا تا در رفتار خود تجدید نظری کنیم و شایسته ی یک ایرانی باغیرت و با شرف رفتار کنیم؛ چرا که حتی چند مورد انگشت شمار از این رفتارها برای ایرانی با آن گذشته ی افتخار آمیز باعث ننگ و شرمساری است. پاینده باشید!

 

*****

 

     پیمان چهاردهم: یکی از مهم ترین نکات در زندگی اجتماعی، رعایت حق و حقوق دیگران و انجام وظایف اجتماعی است. به عبارت دیگر ما وقتی دیگران و حق شان را به رسمیت می شناسیم، به آنان پیام می دهیم، که به حق ما احترام بگذارند؛ و هنگامی که وظایف مان را در برابر افراد جامعه به خوبی انجام می دهیم، به دیگران یادآوری می کنیم، که در انجام وظایف شان کوشا باشند. 

     نا گفته پیداست که رعایت این نکته ی اساسی در روابط اجتماعی، ضامن سلامت و بهبود ارتباطات انسانی در یک جامعه است. و برای ساختن جامعه ای خوب و دلپسند با روابط سالم اجتماعی فرهنگ سازی و تلاش لازم است، نه برخورد قهری و تند و خشن. باشد که در جهت ساختن جامعه ی برتر خود بیش از پیش بکوشیم.