تذکرات مسئولان بهداشتی؛ خوب یا ...؟

 

 

هموطن سلام

 

 

شکی نیست که در این بحران و گرفتاری ویروس کرونا، کسانی باید مرجع آموزش و راهنمایی مردم باشند که در این زمینه دانش و تجربۀ بیشتری دارند.

 

وزارت بهداشت در این زمینه پرچمدار است و باید به تذکرات این عزیزان گوش بدهیم، هر چند ممکن است به نحوه و روش کار آنان انتقاد یا گلایه هایی هم داشته باشیم.

 

***

 

معاون وزیر بهداشت: «در هر 12 دقیقه یک ایرانی بر اثر کرونا جانش را از دست می‌دهد!» 

 

اگر ما این قرنطینۀ خانگی (در خانه ماندن) را جدی بگیریم، تعداد افرادی که در تماس با ناقلان بیماری هستند، کمتر می‌شود و در نتیجه تعداد کمتری از هموطنان‌مان بر اثر کرونا جانشان را از دست خواهند داد!

 

همچنین می‌دانیم که 2% دو درصد از مبتلایان به کرونا جان خود را از دست می‌دهند.

 

اگر در خانه بمانیم و 10000 ده هزار نفر به کرونا مبتلا شوند، 200 دویست نفر از این عزیزان جان خود را از دست می‌دهند.

 

اما اگر خدای ناکرده این قرنطینه را جدی نگیریم و در خانه نمانیم، تعداد افرادی که در تماس با ناقلان بیماری هستند، خیلی زیاد می‌شود و تعداد بیشتری از این هموطنان جانشان را از دست می‌دهند!

 

یعنی اگر در خانه نمانیم و 1000000 یک میلیون نفر به کرونا مبتلا شوند، 20000 بیست هزار نفر از این عزیزان جانشان را از دست خواهند داد.

 

این تعداد جان باختگان، برابر تعداد افرادی است که به گفتۀ مسئولان در حوادث رانندگی در طول یک سال جان خود را از دست می‌دهند.

 

قطعا من یا امثال من که در خانه نمانده‌ایم و کرونا را جدی نگرفته‌ایم ـ دانسته یا نادانسته ـ در مبتلا شدن و جان باختن این هموطنان مقصریم و نقش داریم.

 

بیایید در خانه بمانیم و یادمان باشد اگر ما قوی باشیم؛ ممکن است در بین اعضای خانواده یا بستگان ما افراد ضعیفی باشند که کرونا به آنها رحم نخواهد کرد!

 

هموطن در خانه بمان و همراهیمان کن! تا کرونا را شکست بدهیم. متشکرم.

 

 

حُسن جویی

حتما شما هم خیلی از آدم ها را دیده اید که تا به کسی می رسند، شروع می کنند به ایراد گرفتن و به رُخ کشیدن تغییرات منفی یا مشکلات طرف مقابل:

 

ـ ... وای چرا این قدر موهات ریخته؟... پاک کچل شدی!...

ـ موهات رو رنگ می کنی، این قدر مثل شب سیاهه؟... آخه تو این سن و سال موهات باید سفید شده باشه!

ـ ببین چرا رنگ به رو نداری؟... از چیزی ناراحتی؟ نکنه ترسیدی؟ یا با کسی دعوات شده؟

ـ چرا می لرزی؟... با همسرت دعوات شده؟ کتکت زده؟ واسه چی؟...

ـ و ...

 

خوب است تا حد توان و امکان به دیگران در این سختی ها انرژی بدهیم و روحیۀ آنها را بهتر کنیم تا با انرژی مثبت بهتر به زندگی و کارشان برسند!

برای انرژی مثبت دادن به دیگران خوب است، حُسن جویی کنیم و نه چاپلوسی!

 

روش حُسن جویی: 1. نام شخص را بگوییم. 2. از او تعریف کنیم. 3. دلیل این تعریفمان را بیان کنیم.

این دلیل نشان می دهد که کلام ما چاپلوسی نیست!

دقت کنید، مفهوم حُسن جویی این نیست که در کشور ما همه چیز رو به راه است و به قول معروف: همه چیز گُل و بُلبُل است!

بلکه ما می خواهیم با انرژی مثبت دادن به همه در این شرایط و در هر شرایطی دنیا را جای بهتری برای زیستن کنیم!

 

حُسن جویی درست مقابل انتقاد است! بکوشیم از کسی انتقاد نکنیم!

اگر ناچار شدیم؛ نقد کنیم نه فقط انتقاد!

یعنی چند حُسن و خوبی از طرف مقابل بگوییم! بعد یک ایراد جزئی را نام ببریم و برایش راهکار هم بدهیم.

هم چنین ایراد را به تنهایی مطرح کنیم و از کار انتقاد کنیم و نه از فرد!

مثال: «برخورد تُند و خشونت آمیزت رو قبول ندارم. کار اشتباهیه!» به جای این عبارت: «اصلا قبولت ندارم. تو سر تا پا اشتباهی!»

 

*****

 

سایت دبیر فارسی dabirefarsi.com  با مطلب (آموزش و پرورش کارآمد) به روز است!

پیشاپیش از حضور گرم و نظراتتان در بخش دیدگاه های سایت سپاس گزاریم.

میهن ِ آباد! (3)

     پیمان ششم: همیشه رفتار دیگران را نقد کنیم و نه فقط انتقاد؛ نقد یعنی گفتن خوبی ها و بدی ها یا بهتر بگوییم، نقاط مثبت و منفی در کنار هم! اما انتقاد یعنی گفتن ایرادها و اشکالات. فکر می کنم بسیاری از مردم نقد را می پذیرند، اما انتقاد را هرگز! به نظر می‌رسد، هدف نقد بیش تر سازندگی باشد و هدف انتقاد  بیش تر تخریب. متاسفانه این تصور بسیاری از مردم ماست.

     پس بهتر است، ابتدا خوبی‌های افراد پر رنگ مطرح شود و سپس با ادب و احترام ایرادهای جزئی آنان را نیز کم رنگ تر گوشزد کنیم. بدون شک این روش از سوی مردم بیش تر پذیرفته خواهد شد.

 

*****

     پیمان هفتم: خیلی مراقب گفتار و رفتار خود باشیم و بدانیم؛ بعضی رفتارها، در بعضی زمان ها و مکان ها درست و در بعضی مکان ها و زمان های دیگر نادرست است. مثلا یک جمله در حضور دوستان هم سن و سال ممکن است، بد به نظر نرسد؛ اما همین جمله در حضور افراد خانواده زشت باشد و باعث شرمندگی ما شود.

     به قول معروف: " هر سخن جایی و هر نکته مکانی دارد! "

 

*****

     پیمان هشتم: بکوشیم هیچ وقت ناراحت و عصبانی نشویم؛ واگر عصبانی شدیم، به یاد داشته باشیم، انسان عصبانی هیچ گاه یک تصمیم منطقی نمی گیرد و رفتار عقلانی از خود نشان نمی دهد.

     پس ما که یک انسانیم، باید ابتدا از چاله و گودال عصبانیت بیرون بیاییم و بعد با آرامش در کنار اطرافیان به سخن گفتن و انجام کارها بپردازیم.

     برای بیرون آمدن از چاه عصبانیت، می توانیم چند بار ذکری را تکرار کنیم، مثل صلوات ، الله اکبر ، لااله الاالله ، …  و برای کاستن از شدت ناراحتی با صدای بلند شروع کنیم، تا کم کم با کاهش عصبانیت، صدایمان را پایین بیاوریم، تا جایی که آرام شویم و بعد خدا را شکر کنیم که تصمیم عجولانه نگرفتیم و کار غیر منطقی انجام ندادیم. ان شاﺀالله هیچ وقت از تصمیم و کار هنگام عصبانیت، پشیمان نشویم و بتوانیم بر خود مسلط شویم، آن گاه به کار و زندگی خود برسیم.