سال‌ها پیش، یکی از دوستان که اشعار ناب زیادی از بَر داشت، در مناسبت‌های ویژه، چند تایی از آنها را می‌خواند و حال دوستان را دگرگون می‌کرد.
وقتی حال دوستان خوش می‌شد، از او تشکر می‌کردند و تلاش می‌کردند آن اشعار را به خاطر بسپارند.
من امروز چند مورد را که به یاد دارم برایتان می‌نویسم و از شما هم می‌خواهم اگر شعر زیبایی به یاد دارید، در بخش نظرات بنویسید تا ما و دوستان استفاده کنیم.
1ـ اصل شعر ترکی:
«گِئچمَه نامَرد کورپی سیننّن، قُوی آپارسین سِئل سَنی
یاتما تُولکی کُولگه سیندَه، قُوی یِئسین اَصلان سَنی»
ترجمۀ فارسی: «از پل نامرد نگذر، بگذار سیل تو را ببرد؛ در سایۀ روباه نخواب، بگذار شیر تو را بخورد!»
«شاعر: ...؟»
2ـ «یغما! من و بَخت و شادی و غم، با هم
کردیم سفر، به مُلک هستی ز عَدَم
از همسفران به نیمه ره، بَخت بخفت
شادی ره خود گرفت، من ماندم و غم!»
«یغمای جندقی»
3ـ «خوبرویان جهان، رحم ندارد دلشان
باید از جان گذرد، هر که شود عاشقشان
روز اول که سِرِشتند، زِ گِل پیکرشان
سنگی اندر گِلِشان بود، همان شد دلشان!»
«شاعر: ...؟»
